916 Visits. Is de kunstblog echt al meer dan anderhalf jaar geleden ontstaan, zo lang geleden? Het lijkt nog gisteren. 1 van de berichten ging over een kunst @ rode kruis voorstelling, een soort van onafhankelijke review. De Kunst tentoonstelling in Ronse, 1 in een klooster en 1 in een oud gerestaureerd ziekenhuis. Beide nu niet direct de meest gezellige locaties, maar het was voor een goed doel waar ik als onafhankelijk extern orgaan notities van maakte. Alsnog: ik maakte er geen deel uit van de organisatie, heb geen banden met het rode kruis noch de tentoonstellingen van de toen kortlopende verkoopcollectie (van de gevestigde waarden) en wedstrijdcollectie (van de beginnende kunst personen). En toch staan een aantal van de afbeeldingen die ik er maakte, nu bovenaan de afbeeldingen resultaten wanneer je mijn naam intikt op Google, blijkbaar wordt de auteur van een blog nogal rap geconjugeerd met betreffende afbeeldingen terwijl deze nochtans gewoon maar met een fototoestel zijn gemaakt en de inhoud niet door mij als weliswaar auteur van de afbeeldingen, maar wel andere personen gecreëerd werd (achtergrond locatie, prestentatie en vooral de kunstwerken zelf). Achja, een google-robot moet je ook niet gaan uitleggen dat de inhoud van de afbeeldingen niet zoveel met mijn naam te maken heeft, maakt niet uit. Een beetje kunst hier en daar kan geen kwaad zeker? Maar het gaat erover, de hele eerste rij bovenaan zijn van die afbeeldingen reeks! Binnenkort ga ik Google misschien eens aanschrijven, temeer omdat hun maps robot wagen mij ongevraagd gefotografeerd heeft op een heel belangrijke, grote locatie in Gent terwijl ik slechts een grijze broek en fel gekleurde polo aanhad, had ik het geweten minstens een kostuum. Jaja, je gezicht wordt gecensureerd en met het vertellen van ik was daar gefotografeerd met die kledij, maakt mij er niet minder herkenbaar door maar het is geen probleem of drama, ik kan best een aangenaam persoon zijn om te zien op straat. Benieuwd naar de nieuwe afbeeldingen, vanaf wanneer zal Maps vernieuwd zijn? 2 weken geleden ongeveer werd ik gefotografeerd door de wagen, zoals veel meer inwoners of toeristen in Gent die dit al dan niet wensen. Op zich kan het zeker niet echt kwaad, ik dacht gewoon: met een rechte rug stappen (niet staren naar de wagen) en even later is het weer gepasseerd, life goes on no big deal. Daarbij is het een zeer mooie en ook economisch waardevolle locatie, wel tof nog in feite.
Dit neigt naar narcisme maar is het hopelijk niet, meer daarover een paar alinea's verder.
 Als een bekende vlaming over straat loopt en overal herkend wordt, op wie moet hij dan kwaad worden als hij even anoniem wil blijven? Dat gaat gewoon niet. Niet dat ik bekend ben, neen, maar ik zou er soms niet aan moeten denken hoe vervelend of welke ongemakken zoiets teweeg moet brengen. Verder zie ik er ook nog -terugkerend naar de afbeeldingen resultaten- enerzijds vastgoed, dit kan begrijpelijkerwijs overeenstemmen met mijn studies boekhouden (terreinen en gebouwen) en vastgoed omdat ik destijds nog een Real Estate website in de maak had, hetgeen later overigens nog volledig omgebouwd en verbeterd zal worden normaliter vanaf 2018. Anderzijds zie je, mocht je het opzoeken of interesseren, veel paarden opduiken of eerder opspringen. Dit omdat een naamgenoot de paardensport beoefent, best wel leuk toch.

500 lezers per jaar is een goede start, veel meer hoeft dat toch niet te zijn? Hier bij de pre-eco-ref staat de teller op, je gelooft het niet, 365.

Betalen, nee hoeft niet. Zelfs als iedere lezer 1 euro (per jaar of per eerste visit) zou betalen, ga ik hiermee zeker geen degelijk inkomen genereren, hetgeen in eerste instantie ook helemaal niet de bedoeling is. De bedoeling is dat het voor u en mij leuk blijft, en de beste dingen in het leven zijn nog altijd gratis. Zo hebben u en ik geen enkele verplichting: u hoeft dit niet te lezen en er al helemaal niet voor te betalen (in tegenstelling tot sommige e-books tot zelfs krantenartikels), terwijl ik geen verslag moet geven aan een opdrachtgever of een target van cijfers, bezoekersaantallen of reclame hoef te halen. Zo blijft dit geheel in een rustige, niet-commerciële sfeer waarbij geen stress, druk, verplichtingen en bijgevolg ook geen zenuwslopende deadlines staan. U leest dit op een ander moment dan dit schrijven waardoor ik nu als activiteit iets doe hetgeen wellicht helemaal niets met deze blog te maken heeft. Bijgevolg, als u er mij morgen over aanspreekt, kan het voor mij al een aantal weken of maanden geleden zijn dat ik betreffend onderwerp noteerde, waardoor er toch een zeker vorm van onduidelijke communicatie met ruis kan ontstaan. Bovendien, dit lijkt een gelanterfanter van omvangrijke teksten, maar in het dagelijks leven ben ik een heel stil, zwijgzaam persoon.

Cijfers, cijfers... Tja kijk, ik herinner 1 van de eerste berichten in deze blog met het vermelden van thema: examens zijn nooit een perfect goede referentie voor de dagelijkse praktijk van de werkvloer.
Daar waar je bij een examen als het ware samengeperst en gelimiteerd wordt zowel qua tijd als bronnen (je mag dit of dat niet bij hebben; moet alles vanbuiten weten en mag geen referentie- noch ander handig materiaal raadplegen) zal een normaal en gezond werkgever steeds al het nodige materiaal aan zijn personeel ter beschikking stellen. Tenzij door dit systeem al bewust een besparings principe wordt toegepast: met zo weinig mogelijk middelen zoveel mogelijk trachten te bereiken in een vooraf vastgezet tijdstip. Degene die het best kan, zal later het meest op brengen voor de maatschappij en wellicht ook voor zichzelf. Zwart wit en in zekere zin zeer erg strikt, het creëert autisme (geloof het of niet maar als alles erg strikt wordt toegepast leidt dit gewoon tot situaties waarbij studenten of erfgenamen van studenten een methode ontwikkeld hebben waarbij het zich afzonderen van andere mensen de beste resultaten op papier oplevert, terwijl andere ontwikkelen (vb. communicatief of op sociaal vlak) serieus achterblijven omdat er nergens echt quoteringen op staan binnen hun vakgebied. Er is wel nog hoop voor de toekomst want volgens Oosterse wijsheden moeten we op zo'n moment terugkeren naar de weg, en kan het zelfs zijn dat autismestoornissen bij personen of hun kinderen in zekere zin weer goedgemaakt kunnen worden en de personen alsnog communicatief en sociaal vorderen. Lijnrecht daar tegenover staat het overmatig willen samenwerken of communiceren, te veel praten of onbewust storend voor afleiding zorgen. Overmatig telefoneren is niet noodzakelijkerwijs een voldongen feit of meer, zoiets kan maar bestaan volgens overschrijding van normale tijdsbesteding (hetgeen voor ieder individu verschillend is, een gemiddelde of limiet kan eventueel berekend worden op basis van herlaadkaarten of abonnement) en er volledig afstand van nemen lijkt toch niet echt een mogelijkheid, of ga je met rooksignalen zoals een Indiaan gaan afspreken waar en wanneer je ergens moet zijn. Ik zou zeggen: sociale media, sms berichten, telefoons allemaal goed en wel op voorwaarde dat ermee omgegaan kan worden. Met mensen die een gsm op het voetpad (dit kan soms nog net, maar beter gewoon niet want wat als je moet uitwijken voor een fietser, wagen, je route moet veranderen en een zebrapad weten te vinden enzovoort, ja kan toch maar 1 ding tegelijk normaal)  of hoofdtelefoon op de fiets luisteren, in plaats van op het verkeer letten, vragen 3 dingen tegelijk aan zichzelf en zijn bovendien, ook al is het niet bewust of van slechte wil, tot last van de medeburger die zou moeten aanvaarden dat de persoon in kwestie u niet kan of wil horen.

Zo zijn er wellicht meer dan we denken. Ik overdrijf misschien want ik mijn volgende wagen komt ook een zwaardere bass installatie, maar dit is toch nog iets anders dan een hoofdtelefoon op de fiets.
Goedja, het al dan niet kunnen omgaan met zulke dingen is iets individueel dat niet voor iedereen geldt dus er kan nog hoop zijn voor de maatschappij op het gebied van leren omgaan met de vernieuwingen en hun nadelen bij overgebruik of verslaving.

We leven nog steeds in een Westerse maatschappij waardoor de beperkingen op gebied van examens etc helaas soms nog teveel gelden en mogelijks zeer veel verborgen talenten die zich niet kunnen ontwikkelen omwille van de vaststaande structuur waar erg moeilijk van losgetreden kan worden. Zou ieder creatief persoon niet woedend worden bij zo'n frustrerende gedachte? Dit beperken van tijd en materiaal moet je echter niet als pestgedrag van het systeem zien waar je helemaal gek van zou worden: het is weldegelijk belangrijk om binnen een bepaalde termijn een bepaald antwoord te bieden, hoe beperkt middelen ook zijn. Het zal in zekere mate ergens wel een referentie geven van hoe goed je het wel niet voorbereid hebt.

Dit was ongeveer hetgeen ik wou noteren, met thema's waar ik het voorbije verlengd weekend aan dacht. In feite dit nog: omtrent de kostprijsberekening van Kunst. Zo zou, met een bezoekersaantal van iets meer dan 500 per jaar, geen winst laat staan ooit enige omzet geboekt worden hiermee. Hoewel er nog een kunstmatige marge te interpreteren is, iets niet meetbaar. De feeling en eventuele naambekendheid, zijn in een handomdraai om te toveren naar een enorme meerwaarde (denk aan een kunstwerk dat ik schat op 1 miljoen monetaire el eenheden, het kunnen blinkende dollars of euro's zijn maar evenzeer de munteenheid van een exotisch land.) waarbij de voorzichtigheid en balans van bekendheid versus rustige anonimiteit goed in evenwicht moet blijven. Interesse voor mijn inzichten of visies omtrent kunst ga verder lezen en ook via de kunstat.


Het zal hier weer eens over mijzelf gaan, waar ik aan dacht en wat ik meemaakte vandaag.
Een aantal jaren geleden, omstreeks 18 tot 21ste levensjaar, was ik niet zo hooggeschoold als nu. In vergelijking met toen, ben ik nu een heel nieuw persoon met meer capaciteiten, kennis en mogelijkheden tot ontplooiingen en nuttigheden. Ik heb dan ook de indruk, met volgend jaar jaar 28 van het leven, dat er theoretisch op vakgebied van economie (vooral de basis tot redelijk uitgebreid boekhouden met ook vaak details) niet veel meer bijgeleerd kan worden en het een kwestie wordt van situaties eerder beginnen aanvoelen dan met het verstand trachten te doorgronden. Het rekeningstelsel is daar, er moet niet meer grondig nagedacht worden op welk nummer van de rekeningen iets geplaatst moet worden, dat gaat vanzelf. Maar de grotere gedachten van investeringen en afschrijvingen, daar kan je nog zoveel over trachten te weten, het zal in de praktijk zich nog eens anders kunnen situeren dan zelfs met een theoretisch goed plan bedacht was. Dan is het een kwestie van ervaringen beginnen opdoen en voor zichzelf beslissen hoeveel risico genomen kan en mag worden, in welke mate 1 of meer vakgebied verder geïnteresseerd uitgebreid wordt en sommige andere wegen afgesloten moeten worden om niet vanalles teveel te willen maar beter worden met 1 iets specifiek en alles dat daarbij hoort.
Toen had ik meer grafische vorming en kennis,  niet specifiek de meest hooggeplaatste richting en zelfs neigend richting technisch, beroepsvorming en kunst in plaats van algemeen geschoold, hetgeen soms zelfs een belemmering vormde om nog overeen te komen met kameraden die na het 5de middelbaar wel verder gingen naar de universiteit. Ieder gaat op een gegeven moment toch zijn of haar weg, dat is nu eenmaal zo. Ik belde vandaag naar een vriendin, of hoe noem je zo iemand die je nu bijna niet meer ziet maar vroeger wel af en toe iets mee kon praten, lachen en je gewoon denkt nog te kennen? Ik wist dat, behalve een heel oninteressant moment op de Gentse Feesten vorig jaar, ik haar al een jaar of 2, 3 niet gezien of gesproken had. Over een 3 tal weken kan ik naar een feest met actuele klasgenoten volwassenen en de levenselixir persoon (lees op uitnodiging gewoon partners) zijn ook uitgenodigd en kinderen. Ik stuur smiddags een bericht en bel later in de avond (kwam juist thuis van het belachelijk warm weekend en moest nog eten, ik wist al dat dit mijn stemming en toon/taalgebruik niet zou bevorderen maar ik moest haar nu bellen want anders werd het naar maatschappelijk gezien normale uren op een zondagavond echt te laat om nog te bellen)  met vraag of ze interesse heeft om dat weekend af te spreken, liefst nog de dag ervoor om wat bij te praten, en dan smiddags gaan BBQ'en. Ik hoef om privacyredenen niet te vermelden dat het een chique villa zal zijn, met paardenweide maar omdat ik een dierenliefhebber ben vermeld ik het hier toch even, groot respect voor de organisator. Zoek daarbij eens op een willekeurig vlaams forum en je vindt duizenden (ik overdrijf niet) liefdes of vriendschapverhalen, al dan niet verzonnen, wellicht echt, behoorlijk eng want op straat zal men zulke dingen niet tegen iedereen zeggen. Ik let op, maar kan gerust zeggen dat al hetgeen hier genoteerd wordt geen kwaad kan. Ik ben steeds van goede wil en eerlijk ten opzichte van iedereen.

Recentl
Spaanse erasmusstudente. Ik wilde haar (vroegere vriendin) ook omdat ze ook Spaans kan;
Nog voor ik haar wou vertellen of vragen over vanalles en nog wat, ik ben ook geïnteresseerd in hetgeen zij tegenwoordig doet, ging het niet meer. Ze had mij stom gemaakt aan telefoon of ten minste dat dacht ik, want ik dacht terug aan de persoon die ik was toen ik haar nog vaker zag, en ik was minder zelfzeker omwille van de nog niet zo hoge geschooldheid hetgeen tot onzekerheid leidde en dit gevoel kwam vandaag weer naar boven omdat ik dacht dat zij dacht dat ik nog steeds zo stom was. Misschien las ze al mijn blogs en wil er niets mee te maken hebben of in vermeld worden, excuseer maar wie weet over wie het hier gaat? Tenzij ze natuurlijk er daarover tegen haar vriend(inn)en begon te praten, dan verspreidt het zich als een lopend vuur. Dit is nog iets anders dan wanneer ik iemand anders vroeg om foto's als model van haar te maken en ze dit direct aan jan en alleman verkondigde. Ze deed dit foto model gebeuren niet (hoefde ook niet naakt ofzo want mensen in het dorp begonnen dan dingen te denken en te roddelen, haar vriend stuurde mij diezelfde dag nog een bericht waardoor ik mij behoorlijk slecht voelde voor het gewoon vragen van maken van enkele foto's voor een opdracht) maar er waren wel 2 vriendinnen van haar die wouden, wat ik dan weer niet hoefde want 1 was genoeg en ze moest er voor dat project zo uitzien als haar en niet zoals haar vriendin(nen), hoe mooi ze ook mogen zijn. Dit gaat ondertussen over een aantal jaar geleden.
Sindsdien heb ik een heilige schrik voor vrouwen,
De 1 voelt zich kut omdat ze wellicht niet mocht van haar vriend.
Was ik de ambetanterik die haar vriend er niet bij betrok maar tot slot ging het om haar dus vroeg ik dit aan haar en niet de man.
De andere 2 voelen zich nog kutter omdat ik gewoon weigerde. Kut, kut kut. Diegene die vandaag het contact eenzijdig beëindigde, ik geloof sterk dat er ergens nu een vriendschap of lief van haar tussen zit die ik wellicht niet ken terwijl ik het niet eens zeker weet of ze niet vrijgezel is. Wat als de nieuwe vriend van de oude kennis vriendin mij binnenkort aanspreekt omdat ik haar benaderde?

Laten we terugdenken aan confucianisme. Dat gaat over het volgen van een weg, geschapen door God, anders dan het volgen van bijvoorbeeld een autosnelweg. Een moeilijk te doorgronden weg die nog voor de mensheid bestond, misschien zelfs voor het ontstaan van het heelal. We nemen er allemaal, ieder mens, bewust en onbewust aan deel. Niet alleen mensen, ook dieren, planten, alsook de stille, zware wind of een steen. Een weg van aanvoelen, van de bochten (goed of slecht) niet teveel afwijken en steeds de weg terugvinden. Alles wordt bovendien vroeg of laat in oorspronkelijke toestand herleid of hersteld, met de oorspronkelijke energiekracht. Wat kunnen die Chinezen toch goed verhalen vertellen hé, geen wonder dat de gemiddelde Europeaan bijna geen Chinees spreekt, zelfs als hun verhalen vertaald zijn begrijpen we het nog niet, ofwel? Té veel goed wordt overigens ook slecht, zoals het willen maken van té veel kunstlampen waardoor de waarde per induvidueel item wellicht zal dalen. De teveel gemaakte items verwijderen, ook al zijn ze goed, en zeker als ze slecht zijn. Het is ook weer niet een kwestie van juist maar "het beste" te willen maken, je mag gerust ook fouten maken; als er maar een evenwicht gevonden wordt tussen goed en slecht, licht en donker, yin en yang.  Ook de filosofie om met een bescheiden budget iets prachtig te maken blijft geldig, het kan gewoon iets langer duren dan je denkt. Feng shui tot slot kan je helpen de vormen in het dagelijks leven (inrichting kantoor of woonkamer) te verbeteren, zo las ik dat Bill Clinton en halve zin verder ook multimiljonair Donald Trump hiervan bewust de technieken hanteren in het dagelijks leven. Wil je er meer over weten, want Feng Shui kwam behalve in deze slotparagraaf niet voor in dit bericht, moet je er elders maar over opzoekingen verrichten of een boek gaan kopen, het is de moeite waard.